Ο παππούς ο Ζήσης: Βολιώτης, μερακλής και μπεσαλής. Τη δεκαετία του 50, μετά τον πόλεμο, ο παππούς, μαζί με τη γιαγιά Ουρανία ζούσαν και μεγαλουργούσαν στα ιστορικά Παλιά Βόλου, πίσω απ’ την ψαραγορά, βάζοντας κάθε μέρα καινούρια πράγματα στο τραπέζι τους. Παθιασμένοι και οι δύο με τη μαγειρική, και ιδιαίτερα με τα ψαρικά, είχαν μετατρέψει το τραπέζι της αυλής στη Βελισσαρίου, σε χώρο γαστρονομικής συνάντησης συγγενών, φίλων, γειτόνων ακόμη και περαστικών με εκλεπτυσμένο ουρανίσκο! Γαύρος, μαριδούλα, αθερίνα, αλλά και τσιπούρα πελαγίσια, μπαρμπούνια, χταποδάκι, θράψαλο και όλα τα καλά της θάλασσας είχαν καθημερινά την τιμητική τους. Απαραίτητο συμπλήρωμα; Εκλεκτό τσίπουρο και καλοκουρδισμένες κιθάρες για τις ιδιαίτερες στιγμές. Η ζωή λοιπόν ήταν ωραία με τηγάνι, αλεύρι, αλάτι και… ψαράκι στο χωνάκι. Πώς προέκυψε το τελευταίο; Υπάρχουν δύο εκδοχές εντός της οικογενείας.

Η πρώτη λέει ότι συγγενείς, γείτονες και φίλοι, εκστασιασμένοι από τα νόστιμα του παππού Ζήση και της γιαγιάς Ουρανίας, έσκιζαν, όταν ο Ζήσης κοιτούσε αλλού, κομμάτια από τη λαδόκολλα, τύλιγαν το ψαράκι τους σε αυτά και... έφευγαν με ψαράκι στο χωνάκι για το σπίτι! Η δεύτερη εκδοχή έχει να κάνει με… ναυτάκια. Καθώς τη δεκαετία του 50, οι ναυτονόμοι δεν αστειεύονταν, ναύτες του πολεμικού ναυτικού και φανατικοί θαμώνες στη Βελισσαρίου, ζητούσαν από τον παππού Ζήση να τους “πακετάρει” τα ψαράκια στο καπέλο, συνθηματικά αποκαλούμενο και “χωνάκι”, για να τα περάσουν μετά στο πλοίο και να συνεχίσουν το τσιμπούσι και μετά την έξοδο. Όποια όμως και από τις δύο εκδοχές και αν… δικαιωθεί ιστορικά, ένα είναι σίγουρο: ότι το ψαράκι στο χωνάκι καθιερώθηκε ως οικογενειακή αξία.

​